Zajęcia teatralne w POW są wynikiem poszukiwania form i struktur syntetyzujących egzystencję indywidualną młodego człowieka, napiętnowanego niedostosowaniem społecznym.
Koncepcje teatru resocjalizacyjnego są zawarte w czterech przesłankach: – sięga do źródeł psychologii i pedagogiki twórczej, które zakładają, że w każdym nieprzystosowanym społecznie młodym człowieku drzemią pierwiastki twórcze. Dzięki uaktywnieniu ich, człowiek staje się atrakcyjniejszy społecznie i pomoże mu rozwiązać powtarzające się sytuacje problemowe w innowacyjny sposób; – podstawą oddziaływań są teoretyczne założenia resocjalizacji twórczej; – w teatrze resocjalizacyjnym występuje wzajemny twórczy wpływ „świata aktorów” i „świata widzów” (zacieranie ról); – efektem działalności teatralnej mają być wykreowane osobowe kompetencje indywidualne i społeczne wychowanków wg M.Konopczyńskiego „Metody twórczej resocjalizacji”
Koło teatralne daje wychowankom możliwości wychodzenia do społeczeństwa, w oparciu o swe umiejętności i uzdolnienia. Głównymi celami wytyczonymi dla tej działalności są:
- aktywizacja wychowanka;
- pogłębianie wrażliwości uczestnika;
- integracja grupy;
- samopoznanie, (odkrycie własnego „ja”);
- pogłębianie przeżywanych treści, odgrywanie własnego „ja”;
- kształtowanie umiejętności panowania nad własnymi mechanizmami regulacji wewnętrznej, opanowanie reakcji;
- kształtowanie postaw tolerancji emocjonalnej;
- znoszenie barier stygmatyzujących poprzez ukazywanie wspólnoty pewnych przeżyć i doznań;
- podnoszenie poczucia własnej wartości;
- samoakceptacja;
- odkrywanie swych uzdolnień;
- formowanie pełnej, integralnej osobowości człowieka;
- udoskonalanie swej wymowy, prezencji, postawy;
- kształtowanie norm moralnych;
- wzbogacanie wiedzy;
- pogłębienie wiedzy o mechanizmach społecznych;
- zdobycie umiejętności analizy sytuacji konfliktowej;
- wzrost umiejętności konstruktywnego bronienia własnych interesów;
- nabycie umiejętności radzenia sobie z trudnymi sytuacjami;
- zaspokajanie potrzeb (akceptacji, uznania, samorealizacji);
- uświadomienie sobie własnych pragnień, potrzeb i planów;
- wyrażanie siebie za pomocą słowa, ruchu, gestu i tańca;
- pobudzanie kreatywności;
- rozbudzanie wyobraźni twórczej;
- pobudzanie reakcji względem otaczającej rzeczywistości;
- silniejsze i głębsze odczuwanie problemów ludzkiej egzystencji;
- wyzwalanie ambicji;
- poszukiwanie nowych środków wyrazu artystycznego, czy społecznego;
- doskonalenie ekspresji w zakresie kreowania ról społecznych;
- uczenie umiejętności wychodzenia poza schematyzm;
- kształtowanie wartości duchowych;
- wyrabianie smaku estetycznego;
- ukazanie powiązań tradycji z nowoczesną refleksją;
- zapoznanie się z dorobkiem literatury i sztuki;
- docenianie wartości dzieł estetycznych;
- odczytywanie symboli;
- dostarczanie wzniosłych, silnych przeżyć;
Działalność koła teatralnego w Placówce Opiekuńczo-Wychowawczej im. Bł. Marii Karłowskiej nie polega na ambicjonalnym tworzeniu profesjonalnych sztuk teatralnych, ale na przekładzie ról scenicznych, na role życiowe wychowanek i odwrotnie. Pewne sceny społeczne, w których uczestniczą dziewczęta od urodzenia, są indywidualnymi monodramami życiowymi, które podlegają ocenie reżyserów (np. rodziców), oraz widzów, obserwatorów. Każdy patrzy ze swego punktu widzenia i ma własne oczekiwania. Młode aktorki przestały rozumieć gdzie i dlaczego popełniają błędy, skoro wcześniej miały na to ciche przyzwolenie. Aktualna praca polega na odkryciu miejsca, w którym zaczęto popełniać błąd i zastąpieniu go nową postawą, uzależnioną od predyspozycji i zdolności wychowanki.
W ramach przygotowań konkretnych spektakli, są wykorzystywane ćwiczenia ze spontanicznymi scenkami, które są elementami psychodramy, ujawniającej osobowość aktora, oraz odkrywającej, co się dzieje w jego wnętrzu. Początki są trudne, ponieważ grupa musi się zintegrować, aby bez skrępowania uczestniczyć we wszystkich proponowanych formach. Improwizacje ruchowe otwierają bardziej, niż te, które wymagają słowa, na etapie początkowym słowo jest utrudnieniem. Opiekun koła, stara się dostarczać takich bodźców, które zachęcą do większej otwartości i szerszej improwizacji, a są nimi odpowiednio dobrana muzyka, rekwizyty, elementy kostiumów. Odkrywanie siebie czasami jest bolesne, a czasami odwleka się je w czasie. Dziewczęta potrafią też wypierać ze swej świadomości fakty, które je demaskują. Na tym etapie ważna jest rola opiekuna, który nie tylko obserwuje, udziela wskazówek, ale również wspiera, zachęca, rozmawia i w razie potrzeby kieruje wychowanki do fachowców: psychologa, pedagoga, czy terapeuty.
Ćwiczenia odbywają się również przez pantomimę – nieme widowisko sceniczne, ukazywane jedynie za pomocą ruchów ciała, gestów i mimiki. Często wychowanki obawiają się słów, ponieważ mają złą wymowę, jąkają się, mówią zbyt szybko, nie potrafią zapamiętać tekstu, czy też boją się mówić, gdyż nikt nigdy ich nie słuchał i wtedy najlepszą formą jest mowa ciała, przez pantomimę. Wychowanki rewelacyjnie wyrażają się za pomocą ruchu swego ciała. Do tego zestawu dołączone są ćwiczenia głosowe, integracyjne i rozciągające.
Tematyka przedstawień przygotowywanych w POW jest dostosowana do potrzeb grupy teatralnej, która w danym spektaklu uczestniczy. Część widowisk jest zapożyczanych, ale znaczna większość, to spektakle autorskie, pisane tak przez opiekuna, jak i wychowanki. Treść jest uzgadniana z całą grupą i zostaje opracowana pod warunkiem akceptacji całej grupy.